Karlien

“Ik wilde graag wat terugdoen, bijdragen aan het goede. Ik heb op veel plekken gewoond, maar ik voel me thuis aan het zoute water. Zandvoort voelde meteen als thuis en ik heb er veel mooie mensen leren kennen, die bijna altijd bezig zijn aan- of op het water. Lid worden van de KNRM stond al langer op mijn lijstje. Toen er ruimte in mijn leven kwam, ben ik meteen langs gegaan, met mijn papa (waar ik dol op ben en die het mooi vond dat ik bij de KNRM wilde) die toevallig bij mij was, vanuit Zeeland. Achteraf heeft dat voor een goed gelach gezorgd. Kwam ze met d’r ouwe, ‘durfde je niet alleen of zo’, mooi! Inmiddels kennen mijn maatjes bij de boot ze allebei: mijn ouders. Want ze komen nog steeds kijken wanneer ze in Zandvoort zijn en wij uitvaren met Annie.

Als ik niet aan het vliegen ben (als stewardess) en op het dorp aanwezig ben, dan staat de pieper aan voor het geval de boot eruit moet. Het meeste schrik ik nog steeds van een melding ‘Surfer in nood - prio 1’. Want straks is het iemand waar ik van hou. Aan de andere kant hoop ik dan juist dat ik er kan zijn. Of als het gaat om kinderen, dat lijkt me ook verschrikkelijk.

Iets heel heftigs heb ik tijdens reddingsacties gelukkig nog niet meegemaakt, zoals een verdrinking of reanimatie. Wanneer ik de rest van mijn KNRM-carrière mag uitvaren voor kapotte motoren of tuigage in de knoop, dan zou ik dat helemaal prima vinden!”