Nikkie

"Dat mijn man Sebastiaan vrijwilliger is geworden bij de KNRM is gedeeltelijk mijn ‘schuld’. Het leek hem leuk, maar hij dacht dat er alleen maar stoere mannen bij de KNRM zaten, allemaal doorwinterde scheepsmensen. Een vriend van ons zat al bij de KNRM en ik heb Sebas gepusht om eens een avondje te gaan kijken. Na die avond is hij niet meer weggegaan, hij was meteen verkocht. Dat vond ik mooi om te zien. Varen op ‘Annie’, rijden op de Seatrac (nu de Challenger), oefeningen verzinnen en uitvoeren, cursussen doen.

De pieper was en blijft altijd een dingetje. Wanneer we op Zandvoort zijn, staat de pieper aan. Dat betekent ook wat voor ons als gezin. Altijd een rondje wandelen binnen 10 minuten ren-afstand van het boothuis, de fietsen van de kinderen altijd aan die van mij vast en niet die van Sebas, zelf niet even van Zandvoort af kunnen als de kinderen thuis zijn met Sebas of dat je ineens in je eentje met je kinderen aan het bbq'en bent omdat de pieper afgaat. In het begin beklemde ons dat, maar na een tijdje begon het te wennen. Nu de kinderen groter beginnen te worden, is het makkelijker. Ondanks dat ik het soms niet leuk vond of vind dat het ons limiteert, zou ik nooit zeggen dat Sebas zou moeten stoppen bij de KNRM. Daarvoor is het werk te belangrijk. En daarvoor vindt Sebas het te leuk. En daarvoor ben ik te trots op hem dat hij bij KNRM Zandvoort zit."