Pieter

“Ga toch bij de KNRM, dat is leuk’ zeiden ze. In de 6 jaar dat ik vrijwilliger ben bij KNRM Zandvoort heb ik maar van één ding spijt: dat ik mezelf niet eerder heb aangemeld. Ik heb dankzij mijn mede KNRM’ers ontzettend veel geleerd, het heeft mijn leven echt verrijkt. Een klein voorbeeld: bij de KNRM heb ik geleerd hoe je moet reanimeren.

Ook op persoonlijk vlak heeft het mijn wereld vergroot, bij de KNRM zitten allerlei mensen met allemaal een andere achtergrond. Met mensen omgaan in een vrijwilligerswerk-omgeving, is iets wat ik heb geleerd bij de KNRM en dat geeft me nog steeds een goed gevoel. Het teamverband, als je samen iets hebt ervaren, dat schept een bepaalde band. En ik kan iets terugdoen voor de maatschappij. Als KNRM’er investeer je veel, maar je krijgt er meer voor terug. Mijn respect voor de zee was als Zandvoorter al groot, maar na mijn ervaringen op zee is mijn respect voor de Noordzee immens.

De actie die mij het meest is bijgebleven was op een maandagvond toen om 19 uur de melding binnenkwam ‘zwemmer in nood’. Het was in januari. Het bleek een zeeman te zijn die overboord was geraakt op 20 mijl/40 kilometer van de kust. Dan ga je zoeken en ben je ver weg op zee, dat is heel surrealistisch. Op enig moment denk je dat je het voor niks aan het doen bent. Want wij hebben de man helaas niet kunnen vinden. Twee maanden later is zijn lichaam ter hoogte van Texel uit het water gevist. Voor de nabestaanden bleek het heel belangrijk dat wij – zij het tevergeefs – naar hem gezocht hadden. En dat doet wat met me. Daar word je echt stil van.

Zoals ik het zie, zijn alle stations samen een ketting van veiligheid langs de kust. Elke schakel is belangrijk. De grote en de kleine. Bij een grote ramp, die zich uiteraard nooit van tevoren aankondigt, kan zelfs de kleinste schakel beslissend zijn. We hebben elkaar dan allemaal nodig.”